آرگو رو دیدم و هر لحظه از دیدن این فیلم برای من عذاب بود و عذاب. کار ندارم به اینکه مسلما مثل هر فیلم دیگه ای قسمتهایی داشت که بشه گفت اغراق آمیزه اما با این وجود صحت بخش بسیار زیادی از فیلم رو نمیشه زیر سوال برد. فریادهای مرگ بر آمریکا، آتیش زدن پرچم و آدمک آمریکایی رو نمیشه منکر شد وقتی حتی ماهایی که بچه های اول انقلاب نبودیم هم این فریادها و آتش زدنها رو توی مدرسه و به بهانه های مختلف تجربه کردیم.
دیدن این فیلم دردناک بود. اون هم در شرایطی که فِدآپ هستم از تمام سوالهای احمقانه در مورد ایران، بحثهای مضحکِ رنگارنگ مربوط به دیکتاتوری و حجاب و بمب و هسته و این جفنگیات. متاسفانه اکثر ما ایرانیها واقعیتهای تلخ جامعه و فرهنگ مردممون رو زیر این دروغ خودساخته که "مردم و حکومت متفاوت هستن" قایم میکنیم. این فیلم خیلی زیرکانه نشون داد که اینطوریها هم نیست. هیچ توهینی نکرد، هیچ دروغی نگفت، اما واقعیتهای کثیفی که زیر لجن قایم شده بودند رو نشون داد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر