همیشه شروع کردن سخته، حالا فرقی نمیکنه که یه مرحله جدید از زندگی آدم باشه یا یه دوره جدید تحصیلی یا حتی در همین سطح کوچیک شروع کردن نوشتن یه وبلاگ. جای دیگه ای مینوشتم اما از خصوصی بودن در اومد و تصمیم گرفتم کوچ کنم تا بتونم آزادانه بنویسم. ما ایرانیها در هر شرایطی که باشیم ناخودآکاه به اون سمت میریم که خود سانسوری کنیم چون همیشه میدونیم که قضاوت میشیم و دردناکتره که این قضاوت از طرف آدمهایی باشه که هیچ وقت شرایطمون رو درک نمیکنن.
زندگی متفاوتی رو دارم شروع میکنم که پر از فراز و نشیبهای متعدده، شرایطی که با هر کسی نمیتونم به سادگی در میون بگذارم اما همیشه نوشتن آدم رو سبک میکنه و فضای مجازی دوستهایی رو به وجود میاره که میتونه در این شرایط خیلی کمک کننده باشه. مسلما مینویسم که خونده بشم و ایده ها و نظرات متعدد رو بشنوم اما هدفم صرفا داشتن خواننده های متعدد نیست. برام دوست داشتنیه که فضای مجازی آدمهای دور از هم رو خیلی بیشتر از اون که تصورش رو میکنن به هم نزدیک میکنه.
تا بعد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر